De maiden­speech van raadslid Janette Bosma

Dank, voorzitter. Eergisteren overleed Remco Campert, een belangrijke Nederlands dichter van wie ik graag werk lees. Een bekende dichtregel van hem is: verzet begint niet met grote woorden, maar met kleine daden. Met andere woorden: We kunnen kleine dingen doen die van groot belang zijn. Wij stemmen dan ook voor deze motie over menstruatiearmoede, omdat wij natuurlijk willen bijdragen aan de emancipatie van meisjes en vrouwen in de gemeente. Er zijn groepen in onze maatschappij die kwetsbaar zijn en onze aandacht en zorg in het bijzonder verdienen.

Het bruggetje naar de rest van mijn maidenspeech is niet moeilijk te maken. Ik ben opgegroeid op een kleine boerderij in Friesland. Bij ons woonden koeien, kalfjes, geiten, paarden, poesjes en een hond. We woonden op nummer 1 en dat was ook het enige nummer van de hele straat. We kenden het begrip huissleutel dan ook niet; de deur was altijd los. In de oude schuur hing een groot bord met daarop: Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Iedere keer als ik thuiskwam zag ik het bord hangen.

De tekst op het bord sloeg op mijn ouders. Ze hadden het ooit gekregen, omdat mijn moeder, net als ik, nogal klein is en mijn vader vrij lang is. Maar het staat inmiddels voor veel meer dan dat: oog hebben voor het kleine is zo gangbaar en eenvoudig nog niet.

Dit is precies wat de Partij voor de Dieren ambieert. We komen op voor die dingen die ogenschijnlijk gewoon lijken. Zo gewoon dat ze ontsnappen aan alle aandacht. Wij brengen graag die dingen aan het licht. We hebben het over de paardenbloem in het maaibeleid, het kruid tussen de tegels en de wilde bijen. We maken ons druk over de muurhagedis, de geoorde fuut en precies die kavel waar jij je droomhuis wel zag staan.

Het zijn onderwerpen die vaak een grijns brengen op jullie gezicht. Aandacht hebben voor zulke kleine dingen oogt triviaal. Maar als je je realiseert dat wereldwijd 1 miljoen soorten op het punt van uitsterven staan en wij onze voedselzekerheid, schone lucht, schoon water en kwaliteit van leven aan biodiversiteit te danken hebben, zouden we er ons allemaal druk over moeten maken.

In veel opzichten gaat de wereld vandaag steeds sneller. We worden dag in dag uit uitgenodigd om grootster en ambitieuzer te denken. Volgens mij is de grootste ambitie echter om kleiner te denken. Hoe kunnen we in Groningen zorgen voor een goede waterkwaliteit? Hoe vragen we aandacht voor de eiwittransitie? En hoe zorgen we in onze gemeente voor een gezonde ecologie en biodiversiteit?

In Ulrum, een dorpje vlak buiten de gemeentegrenzen, staat een oude weegbrug met erop een kopje koffie geschilderd. De schildering staat voor de vroegere weger die iedere chauffeur een kopje koffie aanbood. Tegenwoordig is de brug niet meer werkend omdat hij niet meer toereikend is voor de huidige landbouwoogsten. Het kopje koffie als ritueel moest plaats maken voor een nieuwe tijd. Maar nu, heel veel later, moet ook het beeld van kopje koffie eraan geloven. Het schilderijtje vervaagt door aangekoekt groen. Zelfs de brug en de schildering ontkomen er niet aan en moeten de natuur ruimte bieden. Het heeft iets hoopvols.

Ik ben enorm vereerd dat ik hier mag spreken de komende vier jaar. We zijn op een kantelpunt in de geschiedenis beland. Het is aan ons allemaal om hiernaar te handelen.

Dit betekent dat we anders naar de wereld moeten kijken en ook onze eigen plek op aarde moeten heroverwegen. Ik kijk ernaar uit om met jullie samen te werken. Ik hoop dat we duurzame keuzes durven maken, want wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.

Kijk de maidenspeech hier terug!